ιδνούμαι

ἰδνοῡμαι, -όομαι (Α)

1. κάμπτομαι, λυγίζω («ὁ δ' ἰδνώθη, θαλερόν δε οἱ ἔκπεσε δάκρυ», Ομ. Ιλ.)

2. (για τη μήτρα) συσφίγγομαι, συστέλλομαι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < *ιδνός ή *(F)ιδνός (η ύπαρξη F δεν επιβεβαιώνεται από το ομηρικό κείμενο). Η λ. συνδέεται με αρχ. ινδ. veda- «δεμάτι από χόρτα» και με λατ. vidulus «σάκος»].